Զբոսայգին, «Պոնչիկանոցը» եւ «հանպատրաստի» դիսկոտեկը Նոյեմբերյանի երիտասարդության ժամանցի հիմնական վայրերն են:
Բարենպաստ եղանակին Նոյեմբերյանի միակ քաղաքային այգին լի է
մարդկանցով, հատկապես՝ երիտասարդությամբ: Ժամանցի վայրի ընտրությունը մեծ
չէ, եւ շատերն են գալիս այստեղ: Նրանց մի մասը շտապում է դիմացի մայթին
գտնվող «Պոնչիկանոց»: Սա, ի դեպ, միակ վայրն է, որտեղ ազատ կարող են գնալ
բոլորը՝ առանց տարիքային, սեռային կամ որեւէ այլ խտրականության: Մյուս
սրճարաններում «հայրիշխանություն» է, այցելուները հիմնականում տղաներն են
ու նստած ուշի-ուշով հետեւում են քաղաքի անցուդարձին:
Զբոսայգուց բացի, կարելի է գնալ նաեւ ինտերնետ ակումբ կամ քաղաքային
գրադարան: «Համեմատած նախորդ տարիների հետ՝ երիտասարդ ընթերցողների
շրջանում փոփոխություններ եմ նկատում: Մեծացել է նրանց
հետաքրքրությունների շրջանակը: Զգում ես, որ ուզում են ավելի շատ բան
իմանալ, սովորել»,- ասում է Նոյեմբերյանի քաղաքային գրադարանի
գրադարանավարուհի Սոնա Բադալյանը:
Որոշ երիտասարդներ նաեւ աշխատում են: Սակայն ինչպես հանգստի ու ազատ
ժամանցի վայրի՝ աշխատատեղի ընտրությունն էլ սահմանափակ է. խանութներ,
պետական մի քանի հաստատություններ: Արմինե Զալինյանը աշխատում է խանութում
եւ խոստովանում է. «Նոյեմբերյանում լիցքաթափվելու, հանգստանալու շատ տեղեր
չկան, բայց հարմարվում ենք: Մեր ապրելու տեղն էլ սա է: Չի լինի, որ բոլորս
էլ ասենք՝ ուզում եմ Երեւան, այնտեղ լավ է ու թողենք-գնանք: Քանի որ մենք
այստեղ ենք ապրում, մենք էլ պետք է ստեղծենք մեր միջավայրը, մեր
հետաքրքրությունների շրջանակն այստեղ զարգացնենք»:
Երիտասարդների մի մասն էլ զբաղվում է անասնապահությամբ կամ հող
մշակում: Քաղաքի կարգավիճակ ունեցող Նոյեմբերյանը շարունակում է պահպանել
գյուղական ավանդույթները: «Ծնողներս գործ չունեն, ես էլ նրանց օգնում եմ:
Հնարավորություն չի եղել ուսում ստանալու, մի ուրիշ տեղ աշխատելու, ես էլ
էս եմ անում: Կով եմ պահում, խոտ եմ հնձում: Ապրում ենք, էլի»,- ասում է
30-ամյա Սասուն Մամյանը:
Սեպտեմբերից Նոյեմբերյանի քաղաքային այգին դատարկվում է: Երիտասարդների
զգալի մասը՝ ուսանողները տեղափոխվում են Երեւան, Իջեւան, Վանաձոր: Իսկ
«Պոնչիկանոցի» արդեն սակավ դարձած հաճախորդները դպրոցականներն են, մայրերն
իրենց զավակների հետ, ինչպես նաեւ՝ տեղի քոլեջի ուսանողությունը:
Նոյեմբերյանի քոլեջ են հաճախում ոչ միայն քաղաքի, այլեւ շրջակա
գյուղերի երիտասարդները: Քոլեջը ոչ միայն կրթական հաստատություն է, այլեւ
յուրահատուկ շփման վայր է երիտասարդների համար: Պատահական չէ, որ քոլեջն
անվանում են ուսումնարան-ամուսնարան: Բազմաթիվ զույգեր հենց այստեղ են
ձեւավորվել: Նոյեմբերյանի շրջանում 2007 թվականին գրանցվել է 170,
2008-ին՝ 160, իսկ 2009-ի օգոստոսի դրությամբ՝ 100 ամուսնություն: Քաղաքի
քաղաքացիական կացության ակտերի գրանցման բաժնի՝ ԶԱԳՍ-ի աշխատակցուհի
Ալվարդ Ասատրյանը հավաստիացնում է, որ Նոյեմբերյանում
ամուսնալուծությունները շատ քիչ են:
Նոյեմբերյանում երիտասարդ զույգերի համար ազատ ժամանցի կազմակերպումը
լուրջ խնդիր է: Օրինակ՝ Կարինեն եւ Արկադին նոր են նշանվել, սակայն դրսում
հաճախ չէ, որ հանդիպում են: «Դե, գործի տեղը կամ տանն ենք հանդիպում:
Ուրիշ որտե՞ղ»,- ասում է Կարինեն:
Խորհրդային տարիներից Նոյեմբերյանին ժառանգություն մնացած կինոթատրոնի
շենքը վաղուց մասնավոր սեփականություն է, եւ այստեղ ֆիլմեր չեն
ցուցադրում: Իսկ թատրոնի շենք երբեւէ չի էլ եղել: Միայն տեղի մշակույթի
տունն է ժամանակ առ ժամանակ ներկայացումներ բեմադրում: Փոխարենը
հաղորդակցության ժամանակակից տեխնոլոգիաներն են հասել Նոյեմբերյան. այստեղ
գրեթե բոլորը հեռախոսներով օգտվում են համացանցից, գրանցվում
«odnoklassniki.ru» կայքում եւ օնլայն քննարկում հենց նոր հեռուստացույցով
դիտած ֆիլմը:
Նոյեմբերյանում չկա դիսկոտեկ: Հոգ չէ: Նոյեմբերյանի երիտասարդներն
իրենք իրենց համար դիսկոտեկ են կազմակերպում. մի քանի ժամով վարձելով
բարերից մեկը: Նոյեմբերյանցիները կարողանում են ուրախ ժամանց կազմակերպել:
Իսկ լավ եղանակներին բարերից նախընտրելի են քաղաքամերձ անտառները,
բնությունը, տեղի սառնորակ աղբյուրները, թարմ օդը՝ ուր մեկտեղվում են
դիսկոտեկի պարը, հայկական խոհանոցի ուտեստները:
ՄԵՐԻ ՄԱՄՅԱՆ, ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ, 2-րդ կուրս
Նյութը ըստ Առավոտի 29/10/2009թ-ի համարի:
| 
